Νεκρός Είναι Ο Λαός Μου
από τον Χαλίλ Γκιμπράν 1883 - 1931
Έφυγαν οι άνθρωποι μου, αλλά εγώ υπάρχω ακόμα,
Θρηνώντας τους στη μοναξιά μου...
Νεκροί είναι οι φίλοι μου, και στον θάνατό τους η ζωή μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μεγάλη
Καταστροφή.
Τα υψώματα της χώρας μου είναι βυθισμένα
Από δάκρυα και αίμα, γιατί ο λαός μου και
οι αγαπημένοι μου έχουν φύγει, και είμαι εδώ
Ζώντας όπως όταν ο λαός μου και οι
αγαπημένοι μου απολάμβαναν τη ζωή και την
Αφθονία της ζωής, και όταν οι λόφοι της
χώρας μου ήταν ευλογημένοι και κατακλυσμένοι
Από το φως του ήλιου.
Ο λαός μου πέθανε από την πείνα, και αυτός που
δεν φθάρθηκε από λιμό
σφαγιάστηκε με το σπαθί και εγώ είμαι
Εδώ σε αυτή τη μακρινή γη, περιπλανώμενος
Ανάμεσα σε έναν χαρούμενο λαό που κοιμάται
Πάνω σε μαλακά κρεβάτια, και χαμογελάει στις μέρες
Ενώ οι μέρες χαμογελούν πάνω τους.
Ο λαός μου πέθανε με έναν οδυνηρό και επαίσχυντο
Θάνατο, και να 'μαι εγώ που ζω σε αφθονία
Και σε ειρήνη... Αυτή είναι μια βαθιά τραγωδία
Πάντα-παιγμένη στη σκηνή της
Καρδιάς μου. Λίγοι θα ήθελαν να είναι μάρτυρες σε αυτό το
Δράμα, γιατί ο λαός μου είναι σαν πουλιά με
σπασμένα φτερά, παρατημένα πίσω από το σμήνος.
Τι μπορεί να κάνει ένας εξόριστος γιος για τον
Πεινασμένο λαό του, και τι αξία έχει
για αυτούς ο θρήνος ενός
απόντος ποιητή;
Απόσπασμα από το ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν «Νεκρός Είναι Ο Λαός Μου»
“It’s a disgrace for humanity, we’re in the 21st century but we’re still marching for what is the obvious, no more genocides.”
